Ահա նորից գիշեր, ահա նորից մշուշ, 

Նորից տապից այրված փողոցն է երջանիկ, 

Նորից մանրահատիկ անձրևն է մեղմ խշշում, 

Եվ լուռ անրջում է ամեն կիզված տանիք… 

…Ես մեղմ էի այնպես, խոնա՜րհ և ընտանի՛, 

Այդ երեկ էր կարծես, դու հիշո՞ւմ ես արդյոք 

Մեզ սպասում էր դեռ չեղած մի ընտանիք, 

Մի համրախոս խրճիթ՝ ծածկված հող ու հարդով։ 

Բա՜խտ կար քո աչքերում, բախտ կար ամե՜ն ինչում, 

Միայն սե՛ր կար կյանքում, ցավ ու ձանձրույթ չկար, 

Ամեն խոսք ու հայացք խոստումով էր շնչում, 

Երազով էր հարուստ օրն ու գիշերն երկար։ 

Բայց մեր բախտը այդ ո՞ր, ո՞ր գիշերում մռայլ, 

Ո՞ր անձրևի ներքո և ո՞ւմ ձեռքը թաղեց, 

Ո՞ր ջրհորդանն արդյոք քրքջաց մեզ վրա, 

Այդ ո՞ր առուն խնդաց, լամպը քմծիծաղեց։ 

Այդ ո՞վ իմ գալիքը՝ քո աչքերի խորքում 

Եվ քո սերը մորթեց իմ ձեռքերի վրա։ 

Այդ ո՞վ և ինչո՞ւ էր բաց դուռն իմ դեմ փակում 

Ու զղջման աղ ցանում իմ վերքերի վրա։ 

Ո՞վ էր,- չե՛մ հասկանում, ես չգիտե՜մ, մշո՜ւշ, 

Գիշե՛ր, հանկարծ քեզ պես ողջը մուժով պատվեց… 

Միայն գիտեմ՝ փլվեց մի որբ տանիք դրսում 

Եվ մայթերին, իմ տեղ, անձրևն ուշաթափվեց…

Աշուն է, անձրև… Ստվերներն անձև
Դողում են դանդաղ… Պաղ, միապաղաղ
Անձրև՜ ու անձրև …
Սիրտըս տանջում Է ինչ-որ անուրախ
Անհանգստություն…
Սպասիր, լսիր, ես չեմ կամենում
Անցած լույսերից, անցած հույզերից
Տառապել կրկին.
Նայիր, ա՜խ, նայիր, ցավում է նորից
Իմ հիվանդ հոգին…
Անձրև է, աշուն… Ինչո՞ւ ես հիշում,
Հեռացած ընկեր, մոռացած ընկեր,
Ինչո՞ւ ես հիշում.
Դու այնտեղ էիր, այն աղմկահեր
Կյանքի մշուշում…
Դու կյա՛նքն ես տեսել, դու կյա՛նքն ես հիշում —
Ոսկե տեսիլնե՜ր, անուրջների լո՜ւյս…
Ես ցուրտ մշուշում.
Իմ հոգու համար չկա արշալույս —
Անձրև՜ է, աշո՜ւն…

Նազում ես ու շորորում զմրուխտյա քո շորերում,
Շուք արած ճամփի վրա մանկության կանաչ արտի,
Քո կանչը զնգում է զիլ իմ սրտի խոր ձորերում,
Իմ հեռու՜, հեռու՜ Նաիրյան դալար բարդի:

Ա՜խ, ասես խարույկ լինես՝ բռնկված կանաչ բոցով,
Ես հեռվից քեզ եմ գգվում կարոտով կրակ սրտի.
Լցնում ես դաշտերն ամեն հարազատ քո խշշոցով,
Իմ հեռու՜, հեռու՜ Նաիրյան դալար բարդի:

Իմ արտույտ — մանուկն ահա խաղում է քո շվաքում,
Քո փառքին երգ է շրշում շրթերով կոկոն վարդի,
Զով արա նրա կյանքին, հոր նման գգվիր անքուն,
Իմ հեռու՜, հեռու՜ Նաիրյան դալար բարդի:

Ես երգիչ հրի, սրի, շահ չունեմ քո սիրուց զատ,
Քեզ նման կանաչ կյանքով քեզ համար ելած մարտի,
Կմեռնեմ, միայն թե դու դարերում ազատ խշշաս,
Իմ հեռու՜, հեռու՜ Նաիրյան դալար բարդի

Ո՞վ կհանդիպի, ո՞վ կբարևի,
Ո՞ւմ հոգեհամբույր խոսքը կլսեմ։
Ո՞ւմ ուրախացած դեմքը կարևի՝
Բարեկամական հրճվանքով վսեմ։

Ո՞վ կհամբուրի, ո՞վ կհեկեկա,
Ո՞վ կhիանա անսուտ հրճվանքով։
Գուցե աշխարհում, դուրսը մեկը կա,
Որ ապրում է իմ անուրախ կյանքով։

Գուցե իմ սրտում, երգերում իմ մութ,
Խոսքերում՝ ասված իմ հոգու մասին —
Հեռավոր մեկի անրջանքն եմ սուտ՝
Նետված աշխարհի անսուտ երազին։

Գուցե՝ ապրելով նրա երազում՝
Երգում եմ նրա տագնապները խոր—
Եվ թվում է ինձ աշխարհի մուժում,
Որ ի՛նձ եմ երգում, կյանքս մենավոր։—

— Ողջո՛ւյն քեզ, անհայտ, անծանոթ ընկեր,
Խաղաղությո՛ւն քեզ, հեռավոր եղբայր.
— Ողջո՜ւյն ձեզ, վաղվա չծնված կյանքեր։

— Ես՝ եղբայրորեն ու մտերմաբար՝
Ողջունում եմ ձեզ անցած խավարի
Իմաստուն, տխուր ժպիտով բարի…