Եղիշե Չարենց «Գարուն»
Ներկայացնեմ Եղիշե Չարենցի «Գարուն» բանաստեղծության վերլուծությունը:
«Գարուն» բանաստեղծությունը Չարենցի ստեղծագործության տիպիկ նմուշներից է, որտեղ արտացոլված են բնության արարման ու վերածնման գործընթացները՝ ներկայացված որպես մարդու ներաշխարհի ու հոգևոր կյանքի արտացոլում:
Բանաստեղծության կենտրոնական թեման գարնան գալուստն է, որը բնորոշվում է որպես բնության վերածնունդ, կյանքի վերագալ, հույսի ու ուրախության աղբյուր:
Չարենցը գարունը ներկայացնում է որպես ամենաբարձր լինելակերտ ուժ, որը գալիս է՝ «լեռներից վար», ամեն ինչ ուրախացնելով, վերակենդանացնելով, նոր կյանք տալով. «Գալիս է գարունը, գալիս է վար, / Գալիս է գարունը, լեռներից վար»:
Բանաստեղծությունում գարունը անձնավորվում է, ստանում մարդկային հատկանիշներ, գալիս է, ուրախանում, կանչում մարդկանց միանալ իր ուրախությանը: Այս անձնավորումը ստեղծում է գեղարվեստական պատկերների հարուստ և զգայական աշխարհ.
«Ուրախանում է գարունը, կանչում է,
Ուրախանում է գարունը, ուրախանում»:
Գարնան գալուստը Չարենցի համար ոչ միայն բնության վերածնունդ է, այլև մարդու ներաշխարհի, հոգու վերակենդանացում: Գարունը մարդուն բերում է ուրախություն, հույս, հավատ կյանքի ու հաղթանակի նկատմամբ:
Այսպիսով, «Գարուն» բանաստեղծությունը Չարենցի ստեղծագործության մեջ ներկայացնում է գարնան գալուստը որպես բնության ու մարդու հոգևոր վերածնունդ, ուրախության ու հույսի աղբյուր: