Խորհրդային Հայաստանը և հայկական Սփյուռքը 1945-1991թթ․
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտից հետո հանրապետության արդյունաբերական հատվածը վերակառուցելու և զարգացնելու անհրաժեշտություն առաջացավ՝ այն հարմարեցնելով խաղաղ ժամանակաշրջանին։ Սկզբում բախվեցին բազմաթիվ մարտահրավերներ, ինչպիսիք էին հմուտ աշխատուժի և հումքի պակասը: Այնուամենայնիվ, մինչև 1947 թվականը արդյունաբերության զարգացումը մեծ թափ ստացավ, և զգալի առաջընթացը շարունակվեց 1950-ականների երկրորդ կեսին: Այս ժամանակահատվածում հանրապետությունում շարունակվում է պղնձի, ալյումինի, մոլիբդենի արտադրության և քիմիական արդյունաբերության զարգացումը: Ստեղծվեցին նոր գործարաններ և շինանյութերի ձեռնարկություններ՝ հիմք դնելով ճշգրիտ մեքենաների արտադրության ընդլայնմանը։
Հայաստանը ԽՍՀՄ կազմում հայտնվեց որպես արդյունաբերապես զարգացած հանրապետություններից մեկը, և նրա արդյունաբերական արտադրանքը շուկաներ գտավ սոցիալիստական և զարգացող երկրներում: 1960-1980-ական թվականներին Խորհրդային Հայաստանի արդյունաբերական լանդշաֆտը ընդլայնվել է աշխարհագրական առումով՝ ստեղծելով գիտական և արդյունաբերական միավորումներ։ Մինչ 1970-ական և 1980-ական թվականներին Հայաստանում արդյունաբերական աճը երկրորդ տեղն էր զբաղեցնում Խորհրդային Միությունում, արդյունաբերական արտադրանքի որակը զիջում էր համաշխարհային չափանիշներին: Որոշ գործարաններ, ինչպիսիք են գունավոր մետալուրգիական և հանքարդյունաբերական ձեռնարկությունները, բացասաբար են ազդել շրջակա միջավայրի վրա:
Սևան-Հրազդան կասկադը ապահովում էր հանրապետության էլեկտրաէներգիայի մոտավորապես 95%-ը, սակայն Սևանի ջրերի գերօգտագործումը հանգեցրեց լճի մակարդակի կտրուկ նվազմանը: 1961 թվականին Հայաստանի կառավարության մասնակցությամբ որոշում է կայացվել կառուցել 48 կմ երկարությամբ ջրային թունել՝ Արփա գետի ջրի հոսքի մի մասը Սևանա լիճ տեղափոխելու համար։ 1981 թվականին Արփա-Սևան թունելի ավարտը կանգնեցրեց Սևանի ջրի մակարդակի անկումը և սկիզբ դրեց դրա բարձրացմանը: Էներգետիկ կարիքները հոգալու համար սկսվել է Հայկական ատոմակայանի (ՀԱԷԿ) շինարարությունը, որի առաջին էներգաբլոկը շահագործման է հանձնվել 1976 թվականին։
Գյուղատնտեսության ոլորտում հետպատերազմյան Հայաստանը բախվել է այնպիսի մարտահրավերների, ինչպիսիք են վատ պայմանները և հացի անբավարար արտադրությունը: Գյուղատնտեսության բարեփոխմանն ուղղված ջանքեր են գործադրվել՝ ավելացնելով աշխատողների թիվը, ոռոգման համար ջրամբարներ և ջրանցքներ կառուցելով և գնային բարեփոխումներ իրականացնելով։ Այնուամենայնիվ, այս միջամտությունների արդյունավետությունը մնաց ցածր, և պետությունը հաճախ հավակնում էր կոլտնտեսությունների բերքի մեծ մասին:
Սոցիալական առումով հետպատերազմյան տարիները փոփոխություններ բերեցին կենսամակարդակի մեջ։ Առատ բերքահավաքը, ռազմական ծախսերի կրճատումը և պետական պահուստները հանգեցրին նրան, որ 1947թ.-ին թողարկվեց քարտերի բաշխման համակարգը պատերազմի ժամանակ: 1950-ականներին իրականացվեցին լայնածավալ սոցիալական քաղաքականություն, ներառյալ կենսաթոշակային օրենքները, աշխատավարձերի բարձրացումը և բնակարանների շինարարությունը: Հայկական ԽՍՀ բնակչությունը 1948-1965 թվականներին գրեթե կրկնապատկվել է՝ հասնելով 2,134,000-ի։ Ուրբանիզացիան ավելացավ՝ սրելով բնակարանային խնդիրները՝ ի դեմս աճող քաղաքային բնակչության: