Վահան Տերյանը և բնությունը

Վահան Տերյանը 20-րդ դարի սկզբի հայ գրականության ականավոր ներկայացուցիչներից է: Նրա ստեղծագործություններում առանձնահատուկ տեղ է գրավում բնության թեման: Տերյանը բնությունը ներկայացնում է որպես գեղեցկության, ներդաշնակության և հավերժության մարմնացում: Սակայն միևնույն ժամանակ բնությունը նրա համար ոչ միայն էսթետիկական հիացմունքի առարկա է, այլև փիլիսոփայական խորհրդածությունների անսպառ աղբյուր: Այս աշխատանքում կվերլուծենք, թե ինչպես է Տերյանը իր պոեզիայում արտացոլում բնության և մարդու փոխհարաբերությունները, ինչ գաղափարներ և ապրումներ է արտահայտում բնապատկերների միջոցով:

Բնության գեղեցկությունը Տերյանի պոեզիայում
Տերյանի ստեղծագործություններում բնությունը հիմնականում ներկայանում է իր ողջ փառքով ու գեղեցկությամբ: Բանաստեղծը հիանում է բնության ներդաշնակությամբ, գույներով ու ձևերով: Նրա համար բնությունը կատարյալ է իր բազմազանության մեջ. յուրաքանչյուր եղանակ, օր ու գիշեր, լեռ ու ծով ունեն իրենց հմայքն ու առանձնահատկությունները: Օրինակ՝ «Գարնան» բանաստեղծության մեջ Տերյանը գարնանային բնության զարթոնքը նկարագրում է ուրախ ու կենսախինդ գույներով.

Ծաղկում է գարունը անուշ,
Ծաղկում են սրտերը կրկին.
Աշխարհը լի է երջանիկ
Սիրով ու հավատով անմեղ:

Այս տողերում արտացոլվում է բնության վերածնության միջոցով մարդկային հոգու պայծառացման գաղափարը:

Բնությունը որպես փիլիսոփայական խորհրդածությունների աղբյուր
Տերյանի պոեզիայում սակայն բնությունը ոչ միայն գեղեցիկ պատկերների շարան է, այլև խորը մտորումների ու հոգևոր ապրումների արտահայտություն: Բանաստեղծը բնության երևույթների միջոցով արտահայտում է կյանքի ու մահվան, ժամանակի ու հավերժության, սիրո ու միայնության մասին իր փիլիսոփայական գաղափարները: Այսպես, «Աշնան տերևներ» ստեղծագործության մեջ աշնանային բնապատկերը դառնում է կյանքի